The written loom

Είναι τόσο εύκολο… μια αρνητική σκέψη, ένα σχόλιο, μια στιγμή, να σκεπάσει όλη την καλοσύνη μιας ημέρας.
Μια σκληρή λέξη σε μια μέρα γεμάτη καλοσύνη.. Ένα λάθος σε μια ζωή γεμάτη πρόοδο.. Μια αμφιβολία σ’ ένα μυαλό γεμάτο όνειρα.

Αλήθεια, γιατί να έχει τόση δύναμη ένα σκοτάδι;

Η αρνητικότητα φωνάζει, μα αυτό δεν την κάνει αληθινή.. Δεν σβήνει την αγάπη, την προσπάθεια, τις μικρές νίκες, τη χαρά..
Το φως είναι πάντα εκεί, ακόμη κι όταν το σκοτάδι προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή..

Πέρασα από μια εποχή γεμάτη σιωπηλά βάρη..  Κάποια τα άφησα πίσω, κάποια τα κρατώ ακόμα με τρυφερότητα..
Βγήκα από μια κατάσταση που έσβηνε σιγά-σιγά τη σπίθα μου, και μπήκα σ’ έναν ήσυχο χώρο όπου μπορούσα να γράψω, να δημιουργήσω, να θυμηθώ ποια είμαι..

Όχι, δεν έγιναν όλα πιο εύκολα.. Αλλά έγιναν πιο αληθινά..

Και έμαθα το εξής:

Η αρνητικότητα φωνάζει, αλλά η αλήθεια ψιθυρίζει..
Ο φόβος σε ακινητοποιεί, αλλά η δημιουργία γεννιέται στη σιγή των σκιών..
Το σκοτάδι δεν είναι πάντα εχθρός, μερικές φορές είναι κουκούλι..

Όταν ξανάρχισα να γράφω, όταν μοιράστηκα μια ιστορία που νόμιζα πως θα μείνει θαμμένη — (ναι, εκείνη η ιστορία της αγάπης και του αποχωρισμού – Paul & Talitha), κατάλαβα πως δεν είχα χάσει το φως μου.. Απλώς είχε χωθεί για λίγο πιο βαθιά.. και.. περίμενε.

Και τώρα γιορτάζω ό,τι είναι μαλακό, αληθινό, και μεγαλώνει σιγά σιγά.. Την αγάπη.. Την τόλμη.. Τα αδέξια αλλά γενναία βήματα..
Όσα ανθίζουν πρώτα μέσα μας, πριν τα δει κανείς..

Να επιλέγεις το φως, ακόμη κι όταν τρεμοπαίζει.. Να μη φοβάσαι το σκοτάδι, είναι κι αυτό μέρος του ρυθμού..

Κι αν βρίσκεσαι ανάμεσα, σ’ εκείνον τον παράξενο χώρο που δεν φαίνεσαι εντελώς, πες μου:

Τι είναι αυτό που σιγολάμπει μέσα σου, ακόμη και τώρα;

Με φροντίδα,
– από το μικρό φως που δεν έσβησε ποτέ, ακόμα κι όταν όλα έμοιαζαν σκιερά.